اسلایدر

زن به عنوان انسان يا اشرف مخلوقات گاه «هاجرى‏» مى ‏شود رسول صبور و تنهاى خداوند در آن عطش ناك ترين سرزمين دنيا، تشنه و تنها و سرگردان و سخت مى‏ گريزد براى آب، و از سراب به سراب مى‏ جهد. هيچ گاه مايوس نمى‏ گردد، هروله‏ اى براى شكستن عطش داغ اسماعيل اميدش، خود فدا كردن براى نجات «ديگرى‏» كه از اوست، و خدا مى‏ خواهد بر شانه‏ هاى او خانه‏ اش را بنا كند و جمعى و اجتماعى را قرنها از آن سوى عالم، گرد آن خانه بگرداند.

و گاه «آسيه ‏ا ى‏» مى ‏شود كه بايد موساى سرگردان و گريزان از قتل را از نيل برگيرد و از او عصادارى بسازد كه از چوبى خشك، اژدهايى از عصيان خلق كند و در شام تاريك بنى‏ اسرائيل يد بيضايى بپرورد و آنگاه مطمئن از خداى خود خانه‏ اى را نزد او بخواهد.

و بار ديگر «مريمى‏» حامله عيساى «حيات‏» و «هستى‏» كه در هجوم جهل و تهاجم لكه‏ هاى ننگ اجتماعى بر دامن خويش به درگاه خدايش پناه مى ‏برد و قباى قضاوت را بر تن نوزادش مى‏ پوشد تا خود را روح خدا بنامد از دامن پاك مريم براى اصلاح امتى جاهل و فردا حيات مى‏ بخشد مردگان متعفن قومى را كه مى‏ بايست از دامن پاك زنى به سعادت رسند.

و يك بار ديگر تاريخ «خديجه‏ اى‏» را مى‏ طلبد كه تكيه‏ گاه مطمئن و حريرين محمد(ص) شود و زندگانى شيرين خود را در رسالتى ببازد كه بايد جهانى نو بسازد. سروش رسالت را بشنود و اولين مؤمن هنجارشكن مكه شود، روى از همه خدايان برتابد و خود را از راستاى «هبل‏» در خم ركوع خدا بپيچاند، تنهايي هاى حرانشينى محمد(ص) را تحمل كند و خار از علم مى‏كارد و خود را حبس ديوارهاى بى‏تفاوتى نمى‏ كند.

هر دردى كه بر جان زنى دردمند نشسته، تلخيش مذاق زينب را آزرده.

سال ششم هجرى چشم به روى تيغ تيز بيداد مى‏ گشايد و جنگى چند ساله بين جهل و علم و كفر و ايمان را به نظاره مى‏ ايستد.

پنج‏ سال بعد دستان كوچك و معصومش تب داغ قيام و عدالت محمد را در آب سرد ملاطفت مى‏شويد.

زينب، خاكسپارى «مهربانى‏» را به گريه مى‏ نشيند و بعد از او چله‏ نشينى سكوت اسفبار على مظلوم و كوتاه شدن دست او از آنچه حقش بود.

زينب امروز مى‏ چشد طعم تلخ محروميت را، از آنچه كه مى ‏بايست داشته باشد و با انحراف تاريخ، در درد جانكاهى كه مادر لاى چوبه‏ هاى در ظلم مى‏ كشد زينب بايد بسوزد و در آغاز حيات و بلوغ بى‏ عدالتي هاى اجتماعى و به هم خوردن تعادل ترازوى عدالتى كه طرفة‏العينى آويزان بود، باز او شعله‏ ور شود. و فردا به جاى مهر گرم مادر بر جسدى سرد كه جز او مويه‏ گرى ندارد اشك ريزد.

زينب، ناظر سكوت مرگبار پدر و گريه‏ هاى نيمه‏ شبش در حلقوم چاه ‏هاى غربت است.

زينب پاره ‏هاى جگر برادر دردمندش را در تشت جور مى‏ بيند و آنگاه است كه ‏زهر سياست و جنگ بر سر دنيا را در تار و پودش حس مى‏ كند و اينگونه چهارمين تكيه ‏گاه او نيز فرو مى‏ ريزد.

زينب فريادگر عاشوراست، خشت‏ خشت مناره وجودش از خون عزيزترين‏ هايش ساخته شد. حلقومش پر از فريادهاى خونين و دلش مالامال درد ظلم است، و هر آنچه از درد شنيده به عيان ديده است!

زينب، از آنانى زجر ديده كه ديروز جدش را مى ‏آزردند; از ابوسفيان و آنانى كه در رداى كفر بودند و امروز در قباى پيامبر و كسوت رسالت‏ به نام دين بر ريشه دين تيغ مى‏زنند.

زينب، ديروز در آن مستورى و امروز در كويرى از همه كس و همه چيز حيران و سرگردان. دستانى را مى‏ جويد كه از آستين برادر بريده. و حلقومى را كه بوسه‏ گاه پيامبر بود.

او برادرش را از زهرا، اينگونه امانت نگرفته، او بايد به زهرا بگويد كه حسين را چه كردند.

او در آن قلزم پر خون و قحط سالى انسانيت دنبال حسينش مى‏گردد و آنگاه كه جسد بى‏سرش را مى ‏يابد رگه اى بريده‏ اش را بوسه‏ باران مى‏كند و از دل مى‏ نالد و مى‏ گويد: خدايا! اين قربانى كوچك را از ما بپذير!

زينب قافله ‏سالار اسيران سيلى خورده است، فرزندان پيامبر را اينگونه به زنجير كشيده و شهر به شهر مى‏ گردانند و از پرده عفافشان بيرون مى‏ كشند. زينب كوفيان بى‏ وفايى را نفرين مى‏كند.

زينب، امروز فرياد و خون و اشك را به هم مى‏ آميزد و راز عداوت فرزندان زر و زور و تزوير را بر ملا مى‏ كند كه اگر اينان رداى پيامبر را نيز بپوشند رذالتشان پوشانده نخواهد شد.

زينب، از محمد تا حسين را فرياد مى‏ كشد، روز شمار جور شمشيرها را از «ليلة المبيت‏» تا حلقوم حسين باز مى‏گويد.

او قاصد خوب برادر است و پيامبر بزرگ رسالت وى، از بيتوته حرا تا سينه شكافته حمزه تا مظلوميت على اصغر.

زينب، براى بودن حركت كرد. و براى «بودن‏» بايد از هر آنچه تعلق است‏ برهد.

«نخواهى‏» تا دامى برايت نتند و «نداشته باشى‏» تا نهراسى و اگر دارى بر باختنش مضطرب نگردى.

پاى در بندى نداشته باشى و براى خود خدا نتراشى و هر روز عبد معبودى نگردى.

«بودن‏» مكه و مدينه و كوفه و كربلا و دمشق نمى‏ شناسد. «بودن‏» مقامى است كه فقط از «رهيدن‏» نصيب انسان مى‏گردد.

زينب الگويى است از «بودن‏» از «زندگى‏» از «سيلان‏» از «حركت‏» از «ماندن‏» از «عشق‏» از «ايثار» از «عفت‏» از «مسؤوليت‏ پذيرى‏» از «قيام‏» از «هجرت و فرياد» و از «تاثير بر خلق‏»!

اين الگو، پولادين زنى است آتش ديده درد، و پتك خورده رنج، زينب درسى است‏ براى تمام زنان تاريخ كه بايد رسالتى اين چنين داشته باشند.

او مى‏آموزد كه بايد «ماند» و براى «ماندن‏» بايد كوله‏ بار آتش درد نسلها را بر دوش كشيد.

اين تلاش براى «بودن‏» را بايد زنده كرد، اين آلت لهو و لعب بودن زن را بايد در هم شكست، آن كنج‏ هاى عزلت را بايد فرو ريخت تا «زن بودن‏» «عزلت نشينى‏» معنى نگردد.

زنان براى يافتن هويت‏ خود راهى بس طولانى در اين تنگناى تار تاريخ دارند. بايد بجويند خود را، و اين «جستن‏» سرمايه مى‏ طلبد «دردمندى‏» «صبر» «عفت و پاكى‏» «حركت‏» «پيام و فرياد» و تلاش پاك و پايدار و ديروز خاك زنده بگورى بر سرش مى ‏ريختند و امروز مرده «رنگش‏» كرده ‏اند و سرگردان بين دو بى‏ انتهاى «بى خودى‏» و «خدايى بودن‏»، و زينب از هاجر بود تا زهرا.

زنان بايد با تولد «زينب‏» خود را تولد يافته بدانند، پيامبر نجات از زنده بگورى باشند. بر كوفيان پيمان ‏شكن لعنت كنند و هيچگاه از فرياد بر سر كاخ‏ نشينان فرو ننشينند و در هر كوى و برزن پيام خون برادرانشان را به پژواك بنشانند.

و اينگونه است كه زنى هماره خواهد ماند و زينبى خواهد شد در تاريخ.

تولد زينب تولد رسالت زنان است، رسولى كه در كوتاه ترين مقطع تاريخ و در خاموش‏ ترين بيابان و در مسموم ترين فضا به يك واقعه خونين حيات بخشد و پژواك اين پيام تا ابد مناره به مناره مى‏گردد و گنبد به گنبد طنين مى‏ افكند و سينه به سينه همراه دست ها و دوش به دوش همراه زنجيرها مى‏گردد.

بايد به زينب، دو ركعت «فرياد» اقتدا كرد، بايد هم سفره صبرش شد و در سايه عفافش عفت را آموخت و بايد از مدينه تا كربلا و كوفه و دمشق همراهش كوله‏ بار مسؤوليتهاى اجتماعى را حمل كرد و از اين كنج تاريكى كه تاريخ براى زنان برگزيده بيرون جهيد و اينگونه است كه زنان «بودن‏» را تجربه مى‏كنند. كه جز اين نيستى و نابودى است و گم شدن در لاى رنگها.

و زينب مى‏ زيد و نمى‏ميرد بى آنكه لحظه‏اى در تاريخ بماند!

منبع:تبیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: